Het kostte mij een avondje om alle artikelen te lezen die muziekminnaars over dit aardige initiatief schreven. Het gaat hier dus over Spotify en waarom Spotify fijn is of niet. En het gaat over muziek natuurlijk. Over Spotify kan ik kort zijn: ik gebruik de dienst nauwelijks. Soms is het bruikbaar als een soort audioversie van Wikipedia maar ik heb misschien gewoon een te obscure smaak om Spotify veelvuldig te gebruiken. Dat is geen waarde-oordeel over Spotify. Het zegt meer over mijn muzieksmaak. Ik begrijp waarom het succesvol is maar ik besteed dat tientje per maand liever aan een extra concert of plaat. Of aan bier, zoals je wilt.
Ik ben geen muziekkenner zoals velen die dit stokje eerder vasthielden. Wel een liefhebber. Ik zal dan ook niet oordelen over de keuzes van mijn voorgangers op dit blog. Mijn smaak is toch de beste, daar valt niet over te twisten.
Wat mij betreft voegt goede muziek iets toe aan mijn leven. Muziek geeft een bepaald gevoel. Als een liedje mij op een of andere manier raakt, dan is het van mij. Misschien heel puberaal, maar ik beschouw de muziek van sommige bands toch echt als ‘mijn’ muziek. Dat hebben natuurlijk veel meer mensen. Daarom wordt er ook zoveel gezeken in de reactiepanelen van muzieksites. Je trapt toch snel op iemands ziel als je een bepaalde band afzeikt die nu net veel betekent voor die ene lezer. Soms doe ik het er om, gewoon omdat je van tevoren weet dat er gereageerd gaat worden. Maar oh wee als iemand, ik noem maar een voorbeeld, Shellac af gaat zeiken.
Hoewel ik, al zeg ik zelf, best veel verschillende muzieksoorten beluister en waardeer, blijft old skool noiserock mijn grote liefde. Bands als LUL, Polvo, Big Black en Hammerhead (om er een paar te noemen) hebben mij muzikaal gevormd.
Gelukkig gaat de gitaar/bas/drums setting nooit verloren en wordt er tegenwoordig nog steeds genoeg “mijn” muziek gemaakt. Noiserock is niet erg hip maar bands als Health en No Age houden de moed er in. Hoewel.. niet hip? Laatstgenoemde bands waren toch redelijk succesvol. Nederland is overigens goed vertegenwoordigd met The Moi Non Plus, Gone Bald en Katadreuffe. Muziek waarbij trommelvliezen stuk mogen gaan en instrumenten dienen om lawaai te maken en niet om te poetsen. Energiek, puur en waar de aandacht van de band in de liedjes zit in plaats van in intelligente marketingstrategieën.
Het leek mij toepasselijk om een liedje toe te voegen aan de Spotifetteplaylist van een van de beste bands ter wereld wiens oeuvre niet op Spotify te vinden is. Tekenend voor mijn ervaring met Spotify. Ik zal je niet vermoeien met het onder de aandacht brengen van het nieuwste, hipste bandje. Ik wijs er echter wel op dat je zonder deze band echt iets mist in je leven. Helaas moet je er je best voor doen om meer te horen van dit briljante trio. Want gemak mag dan de mens dienen, voor echte hoogtepunten is meer nodig dan een luie klik naar een playlist. Maar het is de moeite waard, geloof me. De band bestaat niet meer. Het is oude koek. Maar niet over datum.
Unwound was een van de beste bands ter wereld. De band maakte rauwe dissonante muziek maar dat zal je niet verbazen na het lezen van bovenstaand stuk. Het enige liedje wat op Spotify te vinden is, is NO TECH!, van het album Challenge for a Civilized Society uit 1997. Niet hun beste werk, maar je moet het er maar mee doen.
Unwound – Corpse Posse, live in 2001
Nôze heb ik uit de lijst gegooid. Sorry Nicole. Simpelweg om het feit dat het mij na herhaaldelijk beluisteren van de hele lijst niks doet. Erger nog, ik ga mij vreselijk irriteren aan het liedje. Zo zie je maar hoe persoonlijk smaak is.
Ik draag het stokje over aan Arnold, die op Araglin.nl sinds jaar en dag jaloersmakend mooie stukjes schrijft over voor mij meestal onbekende muziek. Zijn smaak is ook de beste.
Spotifette 
De lijst is al meer dan een maand gestagneerd. Actie, a.u.b.!