Als één van de “jongens” achter Beep! Beep! Back Up the Truck kan ik het niet helpen dat ik een mening heb over een digitale ontwikkeling als Spotify. In het begin was ik erg enthousiast. Het is de basis voor een democratisch muziek model, waar bij het binnenkomende geld verdeeld zou kunnen worden over alle artiesten. Deze romantiek werd echter snel weer weg gevaagd, door de realiteit van de volgende pagina.
http://www.informationisbeautiful.net/2010/how-much-do-music-artists-earn-online/
Hier uit blijkt dat een nummer 4.000.000 keer moet worden gestreamd om uiteindelijk één minimum maand loon te genereren.
Ik ben groot voorstander van het laagdrempelig verspreiden van muziek, zie het als onderwijs. Het moet toegankelijk zijn voor iedereen en is goed voor ieders ontwikkeling. Natuurlijk is geld verdienen niet alleen afhankelijk van album verkoop, maar het royalty model van Spotify is dikke onzin. Naïeve luisteraars kopen voor 10 dollar hun schuldgevoel af, om vervolgens bijna alle popmuziek ter wereld te kunnen luisteren.
Kortom, volg je geweten en gebruik lekker via Mediafire. Snel, simpel, permanent in je bezit en gratis.
Persoonlijk download ik als een malle, maar koop ik alle ‘blijvende’ platen op vinyl. Meer kan ik me niet veroorloven en heb daarom ook zeker geen schuldgevoel.
Wat betreft Spotifette wil ik graag beginnen met een eervolle vermelding. Een paar weken geleden kwam ik er namelijk via Spotify achter dat ik al ruim tien jaar naar Les Savy Fav luister. Zonder dat ik het door had zijn zij het geweest die mijn uit de punk en hardcore hebben getrokken en mij vervolgens een decennium later hebben gebracht waar ik nu ben. Zij zijn de enige officiële overlevenden uit mijn puberteit/adolescentie. Het vinyl dik en dwars waard dus.
Maar goed, wat komt er in de playlist… Menomena! “Friend and foe” was al lang een van mijn favoriete albums en durfde daardoor niet te hopen op het vervolg. Toen afgelopen jaar “Mines” uit kwam leek dit terecht. Ik voelde hem echt niet. Het zat muzikaal wel weer knap in elkaar, maar de ziel kon ik nog niet vinden. Vervolgens heb ik gedaan wat iedere plaat verdiend, maar waar simpel weg de tijd niet voor bestaat. Ik heb stug volgehouden. “Mines” in de auto, “Mines” op mijn walkman, “Mines” op kantoor en niet te vergeten, wanneer mogelijk via mijn koptelefoon. Helemaal afgesloten van alles. Het heeft me misschien wel vier maanden gekost om te komen waar ik nu ben, maar het was de investering meer dan waard. Deze plaat is echt prachtig…echt echt prachtig. De geluiden zijn prachtig, de arrangementen zijn prachtig en de atmosfeer is prachtig. Een nummer kan ik niet kiezen. Daarom gaat de eer naar het nummer wat mij overhaalde deze plaat meerdere kansen te geven, “Tithe”.
Morgen ga ik naar Sharon van Etten in het kader van Cross Linx. Zij schreef vorig jaar het nummer “Love more”. Dit is waarschijnlijk het mooiste liedje wat ik ooit gehoord heb en daarom ook een nummer waar ik graag 27,50 entree voor betaal. Dat kan ik van the National (headliner van Cross Linx) helaas niet zeggen. Geen slechte band hoor, maar tegen Menomena moeten ze het wel ontgelden.
Omdat ik maar één nummer mag kiezen plak ik hier stiekem Sharon van Etten’s live versie van “Love more” onder.
Het stokje draag ik over aan Peter Boorsma van My Own Music Industry, Kicking the Habit en Into the Great
Wide Open. Waarom? Ik denk charisma. We kennen elkaar amper. Ik vertrouw hem blind 🙂
Spotifette 